مطالعه موردی هرمنوتیک فلسفی در دیدگاههای علامه جعفری و هایدگر

کد مقاله : 1068-HMA

نویسندگان

جعفر عموری *1، صادق هاشمی امجد2، مهین ظهیری2 1دانشگاه فرهنگیان 2دانشگاه حکیم سبزواری

چکیده مقاله

هرمنوتیک فلسفی موضوعی است که به بررسی نحوه وقوع و تحقق فهم می پردازد. صاحب نظران غربی این عرصه کسانی چون هایدگر و گادامر هستند که به علت طرح مبانی ای کاملاً متفاوت در تاریخ این علم و ایجاد تحولات شگرف و بنیادین در روند آن از جایگاه ممتاز و والایی برخوردار هستند. در واقع مفاهیم جدید آنها در مواردی همچون پیش فهم ها، حلقه فهم، زبان و تاریخ و ... خلاصه می گردد. این مفاهیم برگرفته از هرمنوتیک پیش فلسفی هستند، و هایدگر و گادامربا قراردادن آنها در ساختاری هماهنگ و منظم بر کاربرد و استحکام اولیه آنها افزودند. مباحث مربوط به روش فهم تها خاص هرمنوتیک فلسفی نیست بلکه در علومی همچون اصول، تفسیر، معرفت شناسی و ... اهمیت بسزایی دارد. در میان متفکران و اندیشمندان اسلام محمد تقی جعفری در مباحث گوناگون معرفت شناسی و شناخت صاحب دیدگاه های ارزنده ای است. این جستار به شیوه تطبیقی به بررسی و کنکاش آرای هایدگر و علامه محمد تقی جعفری در زمینه هرمنوتیک فلسفی می پردازد. تا وجوه اشتراک و اختلاف این دو متفکر را رصد نماید. یافته های این پژوهش نشانگر آن است که نزد این دو متفکر مواردی همچون شخصیت فرد، فهم و روش های آن از نقاط مشترک در طرح مسائل فلسفی هرمنوتیک نشأت گرفته است. حال آنکه هایدگر در عناصری همچون زبان و حلقوی بودن فهم با علامه جعفری که قائل به پرسش و پیش فرض های ایستا و پویا است، اختلاف نظر دارد.

کلیدواژه ها

هرمنوتیک فلسفی ، علامه جعفری ، هایدگر

وضعیت: پذیرفته شده